Πότε και πως ξεκίνησε η σχέση σου με τη μουσική και πως εξελίχθηκε στο χρόνο;
Δεν είμαι σίγουρος. Έχω την αίσθηση πως πάντα υπήρχε μουσική στη ζωή μου. Από πολύ μικρός ήθελα ν’ακούω τους δίσκους των γονιών μου και γύρω στα 5 ξεκίνησα μαθήματα πιάνου,τα οποία δε κράτησαν γιά πολύ όμως. Στο γυμνάσιο, ένας φίλος μου έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα και κυριολεκτικά ζήλεψα. Αυτή ήταν η αρχή ενός ταξιδιού που συνεχίζεται ακόμη, αφού δύο δεκαετίες μετά εξακολουθώ να μαγεύομαι απ’ τον ήχο της κιθάρας.
Ήταν η μουσική παιδικό όνειρο;
Όχι, δεν πήγαινε καν ο νους μου ότι θα ασχοληθώ με τη μουσική.
Με τι σου άρεσε να παίζεις μικρός;
Έπαιζα μπάλα μέχρι που σκοτείνιαζε. Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε γειτονιά.
Τι άκουγες και τι ακούς;
Υπήρχαν οι δίσκοι του Σαββόπουλου και των Beatles στο σπίτι μας ή τουλάχιστόν αυτούς ξεχώρισα.Συνέχισα ανακαλύπτοντας,τον Dylan και μπάντες όπως οι Pink Floyd. Μαγεύτηκα όταν είδα τον Peter Gabriel στο Λυκαβητό κι ακόμα θυμάμαι τον Bruce Springsteen στο Human Rights Now στο ΟΑΚΑ. Παράλληλα σα παιδί των eighties έβλεπα το Μουσικόραμα και λάτρευα τους Dire Straits. Επίσης είχα τη τύχη να προλάβω να δω ζωντανά τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Σήμερα, ανάμεσα από τα μουσικά παιχνίδια της κόρης μου που κυριαρχεί στο σπίτι, ακούω ιδιαίτερα τους πρώτους δίσκους του Miles Davies, ή Ravi Shankar και Rachmaninov. Πολύ συχνά όμως γυρίζω στους παλιούς μου δίσκους.
Πες μου δίσκους που δε βαρέθηκες ποτέ να ακούς;
Dark Side of the Moon – Pink Floyd, All things must Pass – George Harrison, Revolver – Beatles, Blood on the Tracks – Bob Dylan, So – Peter Gabriel, Communique – Dire Straits, Nebraska – Bruce Springsteen, Kind of Blue – Miles Davies, Μπαράκια – Βαγγέλης Γερμανός κι αν συνεχίσω θα σου αραδιάσω τη μισή δισκοθήκη μου …
Από ποια μουσικά σταυροδρόμια πέρασες;
Σκαλίζοντας τη κιθάρα μου έκανα τη διαδρομή ροκ, μπλουζ, τζαζ και πίσω αρκετές φορές και με διαφορετικές στάσεις κάθε φορά. Στο μυαλό μου η όλη διαδρομή είναι κάπως συγκεχυμένη. Ξεκίνησα από σχολικά συγκροτήματα, μετά συνέχισα με μπάντα που προσπάθησε να μπει στην ανεξάρτητη σκηνή. Μάλιστα συμμετείχαμε και σε κάποια συλλογή την οποία δυστυχώς δεν έχω. Έπαιξα σε διάφορες cover bands. Γιά ένα χρόνο περίπου έπαιξα με τους 7bo4, μιά αρκετά ενδιαφέρουσα συνεργασία που όμως πήγαινε σε άλλη κατεύθυνση από αυτή που θα ήθελα κι έληξε κάπως άδοξα.
Πως προέκυψε το “Κάπως Αμήχανα…”;
Ο συγκεκριμένος δίσκος ξεκίνησε από κάποιες ηχογραφήσεις που έκανα, για να καταγράψω υλικό σχεδόν 10 χρόνων.
Τι αποτελεί αφορμή για να γράψεις ένα τραγούδι;
Ένα ακόρντο, κάποιος ρυθμός, ένας στίχος.
Απευθύνεσαι κάπου συγκεκριμένα ή ξεκινάς από τον εαυτό σου;
Ξεκινάω κοιτάζοντας μέσα μου κι αν αυτό που λέω αφορά κάποιον άλλο το ανακαλύπτω στη συνέχεια.
Τι γνώμη έχεις για τις μουσικές σκηνές της Αθήνας;
Υπάρχουν πολύ περισσότερες σκηνές από ότι παλιότερα, όμως δε μου αρέσουν τα τραπεζάκια με σερβιτόρες να περιφέρονται, κλπ. Προτιμώ σκηνές τύπου Ρόδον ή ανοιχτές συναυλίες.
Τι άλλο λοιπόν να περιμένουμε από σένα;
Μόλις τελείωσα την ηχογράφιση ενός κομματιού που μου ζητήθηκε γιά κάποια συλλογή, βάζω μπρος γιά το επόμενο cd και live σε κάθε ευκαιρία που μου δίνεται.
Κιθαρίστας ή τραγουδιστής;
Κιθαρίστας που όμως λέει και κάνα τραγουδάκι!
