Ο Κώστας Λεμονίδης παρουσιάζει τα τραγούδια της νέας δισκογραφικής δουλειάς του.
“Εμμανουηλίδου 13” είναι ο τίτλος του δίσκου μου που κυκλοφόρησε τον περασμένο χειμώνα από την εταιρεία Ζεύξις. Είναι η τρίτη μου ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά, μετά τα “Κάπως Αμήχανα…” και “Σταθμός 2ος”.
Ο δίσκος έφτασε πολύ κοντά στο να μείνει στο συρτάρι μου καθώς υπήρξαν μια σειρά από αναποδιές στη διάρκεια των ηχογραφήσεων και μίξεων. Χρειάστηκαν πολλές επιπλέον ώρες για να γίνουν οι αλλαγές που οδήγησαν στο τελικό αποτέλεσμα καθώς και η σωτήρια παρέμβαση του Γιώργου Γκόγκα στην επεξεργασία και τελική μίξη.
Στο άλμπουμ υπάρχουν 10 κομμάτια (9 τραγούδια κι ένα ορχηστρικό)…
1. Υποφέρεις (μουσική / στίχοι Τάσος Μεταξάς)
Το πρώτο κομμάτι του δίσκου. Εσωτερικός διάλογος, αναπάντητα ερωτήματα και προσωπικοί δαίμονες. Όταν κυκλοφόρησε ο πρώτος μου δίσκος “Κάπως Αμήχανα…”, ανησυχούσα πως δεν έχω αρκετό πρωτότυπο υλικό για τις ζωντανές μου εμφανίσεις. Με βοήθησε ο Τάσος Μεταξάς που μου πρόσφερε δύο δικά του τραγούδια. Παρ’ ότι ήξερα τα τραγούδια αρκετά χρόνια, μου πήρε καιρό μέχρι να τα ηχογραφήσω γιατί έπεφτα στη παγίδα να μιμηθώ την ενορχηστρωτική άποψη του δημιουργού. Τα κατάφερα όταν κατάλαβα πως χρειάζεται να τα κάνω ν’ ακούγονται “δικά μου”.
2. Το τραγούδι της βροχής (μουσική / στίχοι Κώστας Λεμονίδης)
Το τραγούδι της βροχής,το οποίο δε μιλάει ακριβώς για τη βροχή, αλλά για την ατολμία μας να ζήσουμε έντονα, μη βραχούμε απ’ τη βροχή, μη καούμε απ’ τη φωτιά ή μη κολυμπήσουμε στα βαθιά. Υπάρχει σε μία διαφορετική εκτέλεση στη πρώτη μου δουλειά. Εξ’ αρχής δε μου άρεσε το αποτέλεσμα και το θεωρούσα ανεξόφλητο γραμμάτιο. Σε κάποιο διάλειμμα των ηχογραφήσεων άρχισα να το παίζω κι όταν το άκουσα ηχογραφημένο αποφάσισα να το κρατήσω και να το βελτιώσω. Είναι απ’ τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια,κριτικό και εν μέρει αυτοκριτικό.
3. Μουτράκι (μουσική Κώστας Λεμονίδης / στίχοι Χριστίνα Καλογεροπούλου)
Η ιστορία ενός σύντομου έρωτα, ίσως μιας φαντασίωσης μουτράκι που κρύβει το γκρίζο βλέμμα του και τρώει σοκολάτες στο παγκάκι ενός συνοικιακού πάρκου είναι παρελθόν. Το τραγούδι απέκτησε ζωή με τη βοήθεια της Μαρίας Παπαρδάκη που το ενορχήστρωσε.
4. Άσε με (μουσική / στίχοι Τάσος Μεταξάς)
Είναι το δεύτερο τραγούδι που μου εμπιστεύτηκε ο Τάσος Μεταξάς. Αυτό χρειάστηκε να το αλλάξω πολύ για να μπορέσω να το τραγουδήσω. Εδώ παίζω και μαντολίνο! Ερωτικό τραγούδι αν και το “Άσε με να ονειρευτώ” θα μπορούσε να είναι σλόγκαν στις μέρες μας.
5. Σκόνη (μουσική / στίχοι Κώστας Λεμονίδης)
Τραγούδι που μιλάει για ένα τύπο που αποφεύγει το κόσμο, σηκώνει σκόνη – προπέτασμα καπνού. Προφανώς ήμουν εγώ αυτός πριν 15 χρόνια περίπου που το έγραψα και είναι απ’ τα πιο προσωπικά μου τραγούδια. Τώρα πλέον θεραπεύτηκα ή έτσι νομίζω! Υπάρχει μια εντελώς διαφορετική εκτέλεση του τραγουδιού στο “Κάπως Αμήχανα…” και τις αγαπώ και τις δύο εξίσου.
6. Φεγγάρι χλωμό (μουσική / στίχοι Κώστας Λεμονίδης)
Το τελευταίο απ’ τα τραγούδια του δίσκου που έγραψα. Ξεπερασμένα όρια, στεγνωμένο στόμα, σκόρπια συναισθήματα – σκόρπιες φράσεις και μπερδεμένες σκέψεις. Όλα μαζί κάτω απ’ το ίδιο φεγγάρι. Ό,τι και να περνάμε η ζωή συνεχίζεται χωρίς εμάς. Funky ρυθμός και slide κιθάρα.
7. Αχ να μείνω (μουσική Κώστας Λεμονίδης / στίχοι Αγνή Παλάντζα)
Το τέταρτο απ’ τα τραγούδια που έχω γράψει σε στίχους της Αγνής. Είχε προηγηθεί η συνεργασία μας σε τρία τραγούδια στο “Σταθμός 2ος” .Ενώ οι στίχοι της Αγνής μου άρεσαν πάντα πολύ αισθανόμουν άγχος όταν έπρεπε να τραγουδήσω. Θεωρούσα πως χρειάζονται μια πιο καλή φωνή απ’ τη δική μου.
8. Βάζω μπρος (μουσική Κώστας Λεμονίδης / στίχοι Δήμητρα Μαστορίδου)
Τραγούδι παρακίνηση να βάλουμε “μπρος” τη ζωή μας. Η ρουτίνα της καθημερινότητας καναπές του σπιτιού μας, οι υποχρεώσεις μπαίνουν στην άκρη έστω και προσωρινά. Με τη βοήθεια του φίλου Θανάση Γκίκα (Studio Mythos) και της Θέκλας γυρίσαμε το παρακάτω βίντεο:
9. Τα έρημα νησιά (μουσική Κώστας Λεμονίδης / στίχοι Πέγκυ Πολίτου)
Το πρώτο απ’ τα τραγούδια του δίσκου που σκέφτηκα πως θέλω να ηχογραφήσω. Όπως ακριβώς ακούγεται με κιθάρα και τσέλο (παίζει η Τατιάνα Θεολόγου). Μπορώ να είμαι καλά και μόνος μου ή μπορώ να υπάρχω και χωρίς εσένα. Είμαι κύριος του εαυτού μου και της ζωής μου – “Το αύριο που θα έρθει όλο πια μου ανήκει”.
10. Εμμανουηλίδου 13 (ορχηστρικό) (μουσική Κώστας Λεμονίδης)
Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου δίνει το τίτλο του στο δίσκο. Παίζω μόνος μου με δύο κιθάρες και είναι κυρίως αποτέλεσμα αυτοσχεδιασμού. Αφορμή στάθηκε ένα όνειρο που είδα στη φάση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, απόγευμα στο καναπέ μου, με έντονη την αίσθηση πως δεν είμαι εκεί. Η οδός Εμμανουηλίδου είναι ο δρόμος στον οποίο έζησα τη παιδική μου ηλικία στη Ν. Σμύρνη (το Νο 13 το αφήνω χωρίς επεξήγηση).
Ο δίσκος ηχογραφήθηκε κυρίως στο Studio Jam με ηχολήπτη το Γιώργο Σέμπο .
Η Μαρία Παπαδάκη με βοήθησε στις ενορχηστρώσεις,έπαιξε πλήκτρα κι έκανε φωνητικά, ο Περικλής Χατζής, πιο σταθερός μου συνεργάτης εδώ και χρόνια, έπαιξε μπάσο. Φωνητικά έκαναν η Τίνα Κάρλε και η Δέσποινα Κατσούλη. Τις κιθάρες όλες εννοείται ότι τις έπαιξα εγώ.
Οι φωτογραφίες του εξωφύλλου και το εξώφυλλο είναι του Γιώργου – Όμηρου Χριστάκου και η φωτογράφηση έγινε στο άλσος της Ν. Σμύρνης.
